عادت های عجیب غیربهداشتی اروپائیان در قرون وسطی+عکس

عادت های عجیب غیربهداشتی اروپائیان: قرون وسطی اروپا، الگوی صدها سال تاریکی بوده و انواع و اقسام خرافات در میان اروپائیان رواج داشت. از سوی دیگر اروپای آن زمان الگوی پاکیزگی نبود و به دروغ در بسیاری از فیلم های هالیوودی اروپائیان قرون وسطی بافرهنگ و پاکیزه به تصویر کشیده می شوند.عادت های عجیب غیربهداشتی اروپائیان در این دوره چندش و بسیار عحیب به نظر می رسد. در ادامه به آنها اشاره می کنیم.

عادت های عجیب غیربهداشتی اروپائیان

باید اشاره کنیم که استانداردهای بهداشت از نسلی به نسل دیگر متفاوت است. چیزی که زمانی توسط یک نسل عادی تلقی می شد، ممکن است سال ها بعد عجیب و چندش آور به نظر برسد. این تغییر اغلب برای بهتر شدن است زیرا رعایت مسائل بهداشتی و زندگی پاک‌تر، مانع از شیوع بسیاری از بیماری‌ها شده است. در ادامه این مطلب با عادت های عجیب غیربهداشتی اروپائیان همراه باشید.

وضعیت حمام در قرون وسطی

اولین موضوعی که در حوزه بهداشت شخصی و عادت های بهداشتی به ذهن می رسد، موضوع استحمام است. در قرون وسطی حمام کردن منظم نبود. امروزه شما روزانه چند بار دوش می گیرید؟ پاسخ شما هر چه باشد، احتمالاً بیشتر از یک فرد متوسط در پاکیزگی، قرون وسطی است. آنها معمولاً هر دو هفته، فقط یکبار حمام می رفتند. این ممکن است در حال حاضر عجیب به نظر برسد، اما این مسئله تقصیر آنها نبود.

آب همیشه در دسترس نبود، بنابراین فرد نمی‌توانست مکرراً حمام کند. در نتیجه، بسیاری از مردم برای تمیز کردن خود به نهرها، دریاچه‌ها یا رودخانه‌ها می‌رفتند. البته این کار هم یک کار خطرناک بود، به خصوص برای کسانی که نمی توانستند خوب شنا کنند. امکان غرق شدن به خصوص در ایامی از سال که جریان آب رودخانه شدید بود، وجود داشت.

از سوی دیگر حمام های قرون وسطای اروپا بسیار متفاوت بودند. مسئولین حمام ها از هیزم برای گرم کردن آب مورد نیاز مشتریان استفاده می کردند. آب کمیاب بود و پس از پایان حمام یک نفر، نفر بعدی بدون تعویض آب به داخل حوض حمام می رفت. این برای چند نفر ادامه داشت. چندین نفر نیز در یک زمان از یک حمام استفاده می کردند. خوشبختانه، حمام های مدرن هیچ مشکلی برای دریافت آب تمیز ندارند، بنابراین شما از آب حمام دیگران استفاده نخواهید کرد.

سرویس بهداشتی اروپائیان قرون وسطی

پس از موضوع حمام، سرویس بهداشتی هم معضلی برای مردم اروپای قرون وسطی بود. مردم از رودخانه ها برای توالت استفاده می کردند. اگر یک زمان به کمک ماشین زمان به قرون وسطی سفر کردید، هرگز جرعه ای از رودخانه ها ننوشید. معمولا از رودخانه ها در این دوران به عنوان توالت و حمام عمومی استفاده می شد. تنها برخی از خانوارهای پردرآمد مستراح داشتند، در حالی که برخی دیگر در آب‌های مجاور قضای حاجت می‌کردند.

بنابراین همانطور که تصور می شود، یافتن آب آشامیدنی سالم در اروپای قرون وسطی سخت بود. بیشتر آب های اطراف برای نوشیدن کثیف و سرشار از ادرار بودند. نوشیدن آب آلوده سبب شد تا بیماری های عفونی در اروپا افزایش یابد. بنابراین برخی از مردم برای رفع تشنگی به میخانه ها مراجعه و به جای آب شراب می نوشیدند. آنها قطعاً از دریاچه ها یا برکه ها آب نمی نوشیدند.

چرا که نوشیدن آب از رودخانه مملو از آلودگی انسانی به معنای بیماری بود. به این ترتیب در اروپای قرون وسطی شاهد بوجود آمدن میکده ها و میخانه های فراوان هستیم.

وضعیت خانه ها در قرون وسطی

وضعیت بهداشت خانه ها نیز در این دوران موضوعی بود که ذهن کارشناسان بهداشت را به خود جلب می کند. در دوران قرون وسطی خانه های معمولی کف بتنی نداشتند. کاه مخلوط شده با گیاهان روی زمین پخش می شد. این برای مدت طولانی باقی می ماند، اما تمیز کردن آسان نبود زیرا کثیفی و رطوبت جمع می شد و کل خانه بوی کپک می داد. همچنین، کف پوش های کاهی مکان بسیار خوبی برای اختفای جوندگان و سایر آفات بود.

همه گیری طاعون باعث شد مردم به دنبال گزینه های بهتر برای کفپوش خانه باشند. کفپوش های چوبی به این دلیل محبوب شدند که تمیز کردن آنها بسیار آسان تر بود. مردم از فرش، پوست حیوانات یا فرش بر روی کف چوبی خود استفاده می کردند. تنها بعضی از خانه های ثروتمندان دارای کف سفالی یا مرمری بودند.

ریختن زباله ها در خایابان ها

از سوی دیگر بدلیل فرهنگ پایین شهروندی در شهرهای اروپایی قرون وسطی، مردم محتویات سطل های آشغال را از پنجره هایشان خالی می کردند.

مردم اغلب سطل هایی را در کنار تخت خود داشتند تا در طول شب در صورت نیاز به قضای حاجت، از آن استفاده کنند. کاری که روز بعد با محتوای آن انجام دادند ممکن است مو را به تن شما سیخ کند. مردم محتویات سطل ها را از روی بالکن خود به خیابان ها می ریختند. اگر بدون توجه در خیابان ها قدم می زدید، ممکن بود در ادرار شبانه افرادغرق شوید.

شاید همه گیری بیماری کرونا باعث شد که ما با پوشیدن ماسک در اماکن عمومی و خیابان ها آشنا شویم، اما در دوره قرون وسطی به دلایل مختلف از ماسک بینی استفاده می کردند. تمام زباله هایی که به خیابان ها ریخته می شود برای مدتی در آنجا باقی می ماند. کیسه ها و ماسک های بینی حاوی گل برای کمک به مردم برای مقابله با بوی بدی که این زباله ها ایجاد کرده بود.

شستن دست ها و بهداشت شخصی مردمان قرون وسطی

بدین ترتیب بهداشت شخصی از پایین ترین استاندارد برخوردار بود. در قرون وسطی مردم به ندرت دست های خود را می شستند.

شما احتمالاً روزانه بیش از چند بار دستان خود را می شویید، اما این امر در قرون وسطی معمول نبود. حتی در حال حاضر، مردم گاهی اوقات بدون شستن دست، غذا می خورند که به طور کلی غیربهداشتی تلقی می شود. اما به دلیل کمبود آب تازه و تمیز در قرون وسطی، شستن دست‌ها اصلا به عنوان یک عمل قبل از غذا در نظر گرفته نمی شد.

در دوران قرون وسطی آنها به ندرت از صابون استفاده می کردند. حتی در بین افرادی هم که دست های خود را می شستند، همه از صابون استفاده نمی کردند.

استفاده از ادرار برای درمان زخم ها

حتی باید گفت در قرون وسطی از ادرار برای درمان زخم ها استفاده می کردند. مورخان اشاره کرده اند که در قرون وسطی، مردم از ادرار برای درمان کبودی ها و دیگر زخم های باز نیز استفاده می کردند. مشکلاتی در ادرار درمانی وجود دارد. ادرار حاوی مقادیر باکتری است که هنگام ذخیره افزایش می یابد. درمان زخم های باز با ادرار ذخیره شده، فرد را در معرض انواع عفونت ها قرار می داد.

سخن پایانی

به هر روی قرون وسطی دوره ای خاص در تاریخ اروپا بود. دوره ای که تاریکی، دگماتیسم و خرافات پرستی وجه رایج این دوره بود.

قرون وسطی از قرن ۵ تا ۱۴ میلادی را در برمی‌گیرد. این دوران بعد از سقوط امپراطوری روم غربی آغاز شد و با شروع عصر رنسانس به پایان رسید.

یکی از دلایل فرو رفتن اروپا در عصر تاریکی یا قرون وسطی، ابتلای اروپاییان به این توهم بود که جواب همۀ سؤال‌ها را در آستین دارند و همۀ چیزها کشف شده‌اند. چنین تصور باطلی، که مسئولیتش دقیقا متوجه مسیحیت و کلیسای کاتولیک بود، علم را از پیشرفت باز داشت و دانشمندان را به افرادی بدل کرد که حداکثر از کشفیات و آرای پیشینیان خبر داشتند و خودشان کشف و رأی تازه‌ای در چنته نداشتند.

در واقع پس از سقوط امپراتوری روم در سال 476 میلادی، این نگرش دگماتیک و واپسگرایانه در اروپا رواج یافت.

دگماتیسم دقیقا یعنی همین ممانعت از بیان نظرات تازه و تکرار نظرات قدیمی به عنوان آرایی که مو لای درزشان نمی‌رود و باید به عنوان پاسخ هر سؤال جدیدی پذیرفته شوند. به قول بزرگی، آغاز انحطاط تمدن‌ها و نهایتا فرو ریختن‌شان، ارائۀ پاسخ‌های کهنه به سؤالات نو است.