حکایت دزد پررو و درخت خرما

مثنوی معنوی اثر گران‌بها از “محمد جلال الدین بلخی” عارف و شاعر پارسی است. این کتاب از 26000 بیت و 6 دفتر تشکیل شده و یکی از کتب ادبیات عرفانی و حکمت پس از اسلام محسوب می‌شود. مثنوی مولوی، به صورت عمده از «حکایت» به عنوان ابزاری برای بیان تعلیمات اخلاقی استفاده می‌کند. ترتیب قرار گرفتن حکایتهای گوناگون در این کتاب ظاهراً نظم مشخصی ندارد. شخصیت‌های اصلی حکایتها می‌تواند از پیامبران و پادشاهان تا چوپانان و بردگان باشد. حیوانات نیز نقش پررنگی در این حکایتها بازی می‌کنند. چشمک امروز با شماست و یک حکایت زیبا از مثنوی معنوی مولانا. با حکایت دزد پررو و درخت خرما همراه باشید.

بیشتر بخوانید: حکایت مرد کفشدوز و سوزن کفاشی

حکایت دزد پررو و درخت خرما

مردی در یک باغ ، درخت خرما را با شدت ‌تکان می‌داد و بر زمین می‌ریخت. صاحب باغ آمد و گفت ای مرد احمق! چرا این کار را می‌کنی؟ دزد گفت: چه اشکالی دارد؟ بنده خدا از باغ خدا خرمایی را بخورد و ببرد که خدا به او روزی کرده است. چرا بر سفره گسترده نعمتهای خداوند حسادت می‌کنی؟

صاحب باغ به غلامش گفت:

-آهای غلام! آن طناب را بیاور تا جواب این مردک را بدهم.

آنگاه دزد را گرفتند و محکم بر درخت بستند و با چوب بر ساق پا و پشت او می‌زد.

دزد فریاد برآورد و گفت:

-از خدا شرم کن. چرا می‌زنی؟ مرا می‌کشی.

صاحب باغ گفت:

-این بنده خدا با چوب خدا در باغ خدا بر پشت بنده خدا می‌زند. من اراده‌ای ندارم کار، کار خداست. دزد که به جبر اعتقاد داشت گفت: من اعتقاد به جبر را ترک کردم تو راست می‌گویی ای مرد بزرگوار نزن. برجهان جبر حاکم نیست بلکه اختیار است اختیار است اختیار.